The Dutch
De eerste prijs van de Dizac competitie was dit jaar een voucher voor 4 personen voor een ronde op The Dutch. Ik was de gelukkige winnaar en heb Albert Stoeltie (die dit jaar de tweede prijs in de wacht sleepte), Marcel van Veen en Paul Penman uitgenodigd om mij te vergezellen. Zaterdag 8 oktober was het zover. Alleen Albert had er eerder een ronde gespeeld, voor de rest was de baan onbekend.
The Dutch (in 2011 geopend) is mede ontworpen door Colin Montgomerie en wordt een ‘inland links’ genoemd. Dat gevoel van een links klopt wel: de baan heeft veel glooiingen en diepe bunkers, met duinachtige heuvels en ondoordringbare struiken (brem?) die zo uit Schotland afkomstig lijken. The Dutch heeft echter ook veel waterhindernissen, iets dat je op linksbanen niet veel ziet. Volgens de jury van de top 50 golfbanen in Nederland staat The Dutch op de negende plaats, en is daarmee de hoogst genoteerde ‘nieuwe’ baan, na 8 banen van de traditionele ‘oude negen’. Golfers waarderen de baan nog meer, met een vierde plaats op Leading courses, en zelfs een tweede plaats als wordt gevraagd naar de beste clubs.
The Dutch scoort ook een tweede plaats op de lijst van meest gastvrije clubs en dat merk je op allerlei manieren. Een paar dagen tevoren ontvang je via e-mail een reminder met informatie over de baan, bij de poort wordt je opgewacht en na het geven van je naam doorgestuurd naar de parkeerplaats, alwaar je je autosleutels kunt afgeven voor de ‘valet parking’. Bij het startershuis kun je koffie krijgen en liggen de golfballen in mooie stapeltjes klaar om in te slaan op de driving range. Niemand vraagt meer naar je naam en alles is gratis (of inbegrepen in de prijs van de ronde). Wat ik ook bijzonder vond: de scorekaart is ‘dagvers’ en per hole staat aangegeven hoeveel meter de pin voor of achter het midden van de green staat.
De baan is bijna even lang als Houtrak (5867 meter vanaf geel), maar heeft een iets hogere moeilijkheidsgraad. Ik kreeg precies 18 slagen mee, twee meer dan ik op Houtrak gewend ben. Dat ligt in elk geval deels aan het water, dat op veel holes in het spel komt. Het ligt waarschijnlijk ook aan de greens, die beduidend sneller en vaak sterker geonduleerd zijn dan wij op Houtrak gewend zijn. De baan zag er mooi en goed onderhouden uit en we hadden geluk met het prachtige weer, met een stevige wind. Tijdens de ronde viel het ons op dat er nergens markeringen waren, geen paaltjes voor waterhindernissen of de afstand tot de green, geen bordjes met de routing en zelfs geen bordjes met het nummer van de hole en de par en afstand tot de hole (pas ergens op de tweede helft van de ronde ontdekten we dat er wel plaatjes op de tee zijn aangebracht met het nummer en de lengte van de hole).
Dat de waterhindernissen soms niet of nauwelijks zichtbaar waren hebben we om beurten ondervonden en ook de snelle greens eisten hun tol, met diverse drie-putts (of meer). Ook de bunkers vormden een uitdaging waar vooral ik een paar keer in bleef steken. We beleefden alle vier zo onze ‘ups & downs’, waarbij vermeld moet worden dat Marcel en Albert een heel redelijke score haalden, Marcel met de minste slagen, Albert met de meeste Stableford punten. Paul maakte onze enige birdie, op hole 16, een par 3 van 150 meter met water aan de voorkant, met een bal die op 10 cm van de hole eindigde. Ik was mijn vorm tijdens de Dizac helaas een beetje kwijt en speelde een van de mindere rondes van het afgelopen jaar. Maar we kijken allemaal terug op een heerlijk rondje golf en een geweldige ervaring. Ik wil graag de Dizac commissie, de sponsor Time4golf en Tim Giles van The Dutch nogmaals en ook namens mijn flightgenoten bedanken door deze mooie prijs!
Eelco Ferwerda